การเบรกจากการอักเสบเป็นสาเหตุให้เกิดความเจ็บป่วยหลายอย่างที่เกิดขึ้นในการศึกษาประชากรเกี่ยวกับความเครียดเรื้อรังความกังวลหลักจาก Whitehall Study และอื่นๆ คือโรคหัวใจ เซลล์ภูมิคุ้มกันที่อักเสบนั้นเป็นส่วนหนึ่งของเนื้อเยื่อที่เกาะติดกับหลอดเลือดหัวใจที่หล่อเลี้ยงกล้ามเนื้อหัวใจ โดยปกติหมวกเส้นใยจะยึดแผ่นโลหะเหล่านี้ไว้ด้วยกันเพื่อป้องกันปัญหา แต่การอักเสบมากเกินไปอาจทำให้หมวกอ่อนลง การศึกษาในสุกรในปี 2011 แสดงให้เห็น หากฝาครอบแตกและคราบพลัคหลุดออกมา สัญญาณไฟที่เทียบเท่ากับหลอดเลือดจะดับลง กระตุ้นลิ่มเลือดให้ก่อตัวขึ้นทันทีที่บริเวณที่เกิดการแตก หากลิ่มเลือดอุดตันหลอดเลือดหัวใจ แสดงว่าหัวใจวาย
รุ่นต่อไป
ผู้หญิงที่เป็นโรคเครียดหลังบาดแผลมักจะคลอดก่อนกำหนดมากกว่าผู้หญิงที่ไม่เคยมี PTSDวิธีหนึ่งในการวัดการอักเสบคือการติดตามระดับเลือดของ interleukin-6 ซึ่งเป็นโปรตีนส่งสัญญาณภูมิคุ้มกัน การวิเคราะห์ Whitehall ในปี 2013 ใน วารสาร Canadian Medical Association Journal ติดตาม IL-6 เป็นเวลาห้าปีในผู้ใหญ่มากกว่า 3,000 คน ผู้ที่มีค่า IL-6 สูงอย่างน้อยสองครั้งในช่วงเวลานั้นมีแนวโน้มที่จะมีปัญหาเกี่ยวกับหัวใจมากกว่าคนที่มีค่า IL-6 ต่ำกว่าอย่างสม่ำเสมอ
นอกจากนี้ ในไวท์ฮอลล์ นักวิทยาศาสตร์ยังเชื่อมโยงระดับ IL-6 ที่สูงและตัวบ่งชี้การอักเสบอื่นที่เรียกว่า C-reactive protein กับความเครียดและโรคเบาหวาน ผู้ที่โตมาต้องเผชิญกับความเครียดเนื่องจากสภาพเศรษฐกิจและสังคมที่ไม่ดี มีความเสี่ยงเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่าของโรคเบาหวานประเภท 2 เมื่อโตเป็นผู้ใหญ่ ผู้เขียนระบุว่าหนึ่งในสี่ของความเสี่ยงที่เพิ่มขึ้นมาจากการอักเสบเรื้อรังที่เพิ่มขึ้น
งานอื่น ๆ เกี่ยวข้องกับ IL-6 สูงกับประวัติการล่วงละเมิดในวัยเด็กและสายพันธุ์ของการดูแล การทบทวนในปี 2556 เปิดเผยว่าในขณะที่ระดับ IL-6 เพิ่มขึ้นตามธรรมชาติตามอายุ ผู้ดูแลอายุ 75 ปีมีระดับ IL-6 เท่ากับผู้ที่มีอายุ 90 ปี
ขณะนี้นักวิทยาศาสตร์กำลังขุดลึกลงไป
โดยแยกแยะการเปลี่ยนแปลงของกิจกรรมของยีนที่รองรับการอักเสบและการปิดตัวรับ ตัวอย่างเช่น ความเครียดในวัยเด็กอาจฝังแน่นในเซลล์ภูมิคุ้มกันที่เรียกว่าแมคโครฟาจผ่านการเปลี่ยนแปลงของอีพีเจเนติก ซึ่งเป็นการเปลี่ยนแปลงที่ส่งผลต่อระดับการทำงานของยีนโดยไม่เปลี่ยน DNA ที่อยู่ข้างใต้ นักจิตวิทยา Gregory Miller จาก Northwestern University ในเมือง Evanston รัฐอิลลินอยส์ ชี้ให้เห็นว่าการเปลี่ยนแปลงเหล่านี้สามารถทำให้มาโครฟาจมีแนวโน้มก่อให้เกิดการอักเสบซึ่งต่อมาทำให้เกิดโรคเรื้อรังได้
วงการวิจัยนั้นย้อนกลับไปที่ NF-kappa-B ซึ่งเป็นโมเลกุลของการอักเสบ เมื่อมิลเลอร์และเพื่อนร่วมงานทดสอบเซลล์ภูมิคุ้มกันจากผู้ใหญ่ 33 คนในการดูแลสมาชิกในครอบครัวที่เป็นมะเร็งสมอง และเปรียบเทียบเซลล์ที่มีเซลล์จากคน 47 คนที่ไม่มีแรงกดดันดังกล่าว เซลล์ของผู้ดูแลมีกิจกรรมเพิ่มขึ้นในยีนที่เชื่อมโยงกับ NF-kappa-B
ข้อเสียของความเครียดเรื้อรังและการอักเสบขยายไปถึงระดับโครโมโซมในทางอื่น เมื่อยีนอักเสบกระตุ้นในผู้ที่มีความเครียดสูง เทโลเมียร์ของพวกมันจะสั้นลง เทโลเมียร์เป็นเคล็ดลับที่ช่วยยึดโครโมโซมไว้ด้วยกัน เช่น ปลายเชือกผูกรองเท้าพลาสติก และป้องกันการคลี่คลาย Eli Puterman นักจิตวิทยาด้านสุขภาพที่มหาวิทยาลัยแคลิฟอร์เนีย ซานฟรานซิสโก และเพื่อนร่วมงานของเขาได้เฝ้าติดตามผู้หญิงที่มีสุขภาพดี 239 คนเป็นเวลาหนึ่งปีเพื่อทดสอบความยาวของเทโลเมียร์เพื่อตอบสนองต่อความเครียด ปัจจัยกดดันชีวิตที่สำคัญแต่ละอย่างที่พบในช่วงเวลานั้นตรงกับเทโลเมียร์ในเซลล์เม็ดเลือดขาวที่สั้นลงอย่างมาก Puterman และผู้ทำงานร่วมกันรายงานในMolecular Psychiatryในเดือนมิถุนายน ด้านบวก การหดตัวของเทโลเมียร์หยุดลงเมื่อผู้หญิงปรับปรุงพฤติกรรมสุขภาพโดยเน้นโภชนาการที่ดี การออกกำลังกาย และการนอนหลับ
ทำไมความเครียดถึงส่งผลกระทบต่อบางคนมากกว่าคนอื่นไม่ชัดเจน ดังนั้น นักวิจัยจึงกำลังตรวจสอบรูปแบบต่างๆ ของยีนที่เข้ารหัสตัวรับฮอร์โมนความเครียดและโปรตีนส่งสัญญาณภูมิคุ้มกัน ยีนที่เรียกว่าAdcyap1ซึ่งเข้ารหัสพอลิเปปไทด์กระตุ้นอะดีนิเลตไซคเลสที่กระตุ้นต่อมใต้สมองก็ดูเหมือนจะเชื่อมโยงกับการตอบสนองต่อความเครียดเช่นกัน นักวิจัยที่เขียนเรื่องNatureในปี 2011 ได้เชื่อมโยงรูปแบบต่างๆ ของตัวรับเปปไทด์กับPTSD ในผู้หญิง งานอื่นเชื่อมโยงรูปแบบที่แตกต่างกันของตัวรับนี้เข้ากับการสะท้อนที่น่าตกใจมากขึ้นในเด็กและผู้หญิง และการเปลี่ยนแปลงของอีพีเจเนติกส์และรูปแบบที่หลากหลายของยีนของตัวรับนั้นสัมพันธ์กับความเครียดจากการสัมผัสกับความรุนแรงและดูเหมือนว่าจะเชื่อมโยงกับความเสี่ยงโรคหอบหืดในเด็กเปอร์โตริโก
ขณะนี้ นักวิจัยกำลังดำเนินการรักษาความเครียด (ดู ” หกวิธีในการเอาชนะความเครียดเรื้อรัง “) การศึกษาบางชิ้นแสดงให้เห็นว่ายาต้านอาการซึมเศร้าและยาลดความวิตกกังวลสามารถช่วยได้เช่นเดียวกับยาป้องกันเบต้า คำถามที่ค้างคาก็คือว่าการสนับสนุนทางสังคมที่ดีขึ้นและการปฏิบัติเพื่อช่วยเหลือตนเองสามารถหยุดการทำลายล้างความเครียดทางร่างกายได้หรือไม่ เช่นเดียวกับผู้หญิงที่เทโลเมียร์หยุดหดตัว Bert Uchino นักจิตวิทยาจากมหาวิทยาลัย Utah ในเมืองซอลท์เลคซิตี้ กล่าวว่า “ลางสังหรณ์ของฉันอาจขึ้นอยู่กับระดับการสัมผัสที่ผู้คนได้รับในช่วงเวลาหนึ่ง
ความเครียดเรื้อรังทำนายโรคได้ในที่สุด โดยส่วนใหญ่เกิดจากการอักเสบ Kiecolt-Glaser และเพื่อนร่วมงานเขียนไว้ในSocial & Personality Psychology Compassในปี 2011 “ผู้ที่มีความสัมพันธ์ใกล้ชิดและเกื้อหนุนจะมีระดับการอักเสบที่ระบบต่ำกว่าเมื่อเทียบกับคนที่เป็นหวัด ไม่สนับสนุน และขัดแย้ง- ความสัมพันธ์ที่คลุมเครือ”
credit : kakousen.net legionefarnese.com adpsystems.net starwalkerpen.com arcclinicalservices.org performancebasedfinancing.org seoservicesgroup.net syossetbbc.com usnfljerseys.org makeasymoneyx.com
